حسی که در چند سال اخیر حتی در لیگ های معتبر ایران هم برای هواداران پیش آمده این است که تا روز قبلا از اولین دیدار تیم محبوبشان نمیدانند، امسال در لیگ حضور خواهند داشت یا نه؟! بعضی وقتها هم آنقدر امروز و فردا میشود که تیم در دقایق پایانی و اصطلاحا “هول هولکی” بسته میشود و در همان هفته های آغازین نقایصش پیدا…

------------------------------------

این امر کمی در شهرهای کورد نشین بیشتر احساس میشود تا آنجا که از تشکیل سه تیم محبوب، بسکتبال سنندج، فوتسال سقز و والیبال مهاباد که در لیگ دسته اول ایران حضور دارند، هیچ خبری تاکنون بصورت رسمی منتشر نشده است.

سه تیمی که وجودشان نشاط را به میان مردم خواهد آورد و جامعه را از شرارت دور خواهد کرد، استعدادهای جدیدی را به عرصه ورزش معرفی خواهد نمود و ویسی ها و شریفی ها و پیروت پور ها را خواهد ساخت.

اینجاست که بهتر است “ضعف مدیریتی” را بررسی کنیم که کمی بیشتر به چشم می آید، برای آغاز این بررسی باید جوی را عنوان کنیم که بی ثباتی در ماندن مدیران، عامل اصلی آن تلقی میشود، جوی که مدیران در ابتدای کار خود از آن استفاده میکنند و باعث میشود هواداران در اولین سال تشکیل تیم و هنوز لیگ شروع نشده به قهرمانی و صعود به دسته بالاتر بیاندیشند. روشن است با امکانات موجود و عدم تجربه کافی چنین قولی در ابتدای فصل کمی سخت به سرانجام مینشیند و تیم در میانه راه دچار حاشیه میشود و هواداران خیلی زود دلسرد شده و مدیران هم قید تیم داری را در فصل بعد میزنند.

بگذارید با مثالی ورزشی از کشوری صاحب فوتبال این مساله را بهتر توضیح دهیم، تیم فوتبال شالکه آلمان پنجاه سال است رنگ قهرمانی بوندسلیگا را به خود ندیده اما هنوز هم یکی از سه تیم پرطرفدار آلمان بشمار میرود، اما راز ماندگاری آنها چیست؟! چرا دلسرد نمی شوند؟!

چون هدف آنها تیم داری فقط در حوزه قهرمانی نیست و تلاش آنها نماینده بودنشان برای شهر و مردمشان است، جالب است بدانید بزرگانی همچون، مانوئل نویر، مسعود اوزیل، ایوان راکتیچ، مکس مایر و… از این باشگاه به فوتبال جهان معرفی شده اند و تمرکز آنها بیشتر به معرفی استعداد های فوتبالیست تا صرف انرژی برای قهرمانی در فصل جاری و منحل شدن تیم در فصل بعد!

مثال ایرانی این بحث نیز تیم استیل آذین است که چند سال پیش به این بلا دچار شد.

جالب است بدانید، شهرهای کوردنشین از نظر استعداد های ورزشی سرشارند و در سال های اخیر نیز مربیان با دانشی به جامعه ورزش ایران و تیم های ملی کشور معرفی کرده اند، درست است از لحاظ سخت افزاری در سطح اول کشور نیستیم اما نمیشود همه ی تقصیر ها را به گردن امکانات بیاندازیم و اینجاست که نقش مدیران در پیداکردن منابع مالی جدید و راه کارهای نوین برای در امان ماندن تیم از حواشی، پررنگ تر میگردد.

مدیران دلسوزی باید به صحنه بیایند که هدفشان پر کردن رزومه شخصی نبوده و بدنبال ثبات در تیم داری باشند که نتیجه آن قطعا شکوفایی استعدادها و نخبگان ورزشی منطقه خواهد بود.

بیائید به یاد بیاوریم تیم فوتبال تراکتورسازی تبریز هشت سال در لیگ یک ماند زیرساخت هایش را فراهم کرد و هواداران دوآتشه به وجودآورد و در اولین سال حضورش در لیگ برتر برای همه خط و نشان کشید. آیا نباید از مسائل اطرافمان تجربه کسب کنیم؟!

تیم بسکتبال ایستک سنندج، تیم فوتسال ساکاپخش سقز و تیم والیبال مقاومت مهاباد سه تیم پرطرفدار لیگ های خود بودند و به نوعی پرچمدار ورزش شهرهایشان، اما تا این لحظه خبری مبنی بر تشکیل هیچکدام بصورت رسمی منتشر نشده و این در حالیست که خیلی به آغاز رقابت با حریفانشان نمانده و هواداران چشم به راه تصمیم مدیران هستند.

لازم به ذکر است تیم فوتبال سردار بوکان با وجود تشکیل، معرفی مدیرعامل، سرمربی و اعلام برگزاری اردو در تهران هنوز رویکرد معرفی استعداد های این شهرستان و منطقه را در پیش نگرفته و در صورت تحقق این امر محبوبیت کنونیش صد چندان خواهد شد.

تیم فوتبال بعثت کرمانشاه امسال خیلی زود دست به کار شد و از عزم بالای مدیریتی خود برای تیم داری منظم خبر داد اما انتقال این تیم به لیگ یک هنوز هم دردسری بزرگ بر سر راه این تیم به نظر میرسد، اما با روشن شدن این موضوع تیم وضعیت عادی خود بازخواهد گشت و توانایی کسب افتخار را خواهد داشت.

باتوجه به استعدادهای موجود در منطقه، تمامی نمایندگان ورزش در شهر های کوردنشین میتوانند در لیگ های کشوری حضور داشته باشند و هر سال هم این امر را با کمترین هزینه و استفاده از نیروهای بومی تداوم بخشند.

هرگاه سردار بوکان بازی را واگذار میکند و هواداران بازیکنان تیم حریف را تشویق میکنند، امیدوار میشوم تپش قلب این هواداران هیچگاه به شماره نیفتد که ارزشمندترین و بی ادعا ترین هواداران کشور را در ورزشگاه های خودمان می توانیم پیدا کنیم.

یاریزان/ سامان امیری